Direct contact

06 19 184 765

06 19 384 028

info@verwoordinbeeld.nl

Kat in ‘t bakkie

Sommige dingen gaan me vrij gemakkelijk af. Dat durf ik wel te zeggen. Maar ziek zijn, dat is echt niet mijn ding. Je moeten overgeven aan de lamlendigheid van je zielige lichaam. Simpelweg omdat je ook echt niets meer kunt. Althans, zo voelt het. En geloof me, wanneer de ene voet voor de andere zetten je opeens heel veel moeite kost, dan is er wel iets aan de hand. Dan mag je ook echt zeggen dat je niet fit bent. Dat laatste zul je mij sowieso niet snel horen zeggen. Maar nu ik de afgelopen dagen op Citrosan en hoestdrank leef, durf ik wel te stellen dat ik een soort van grieperig ben. Klaagzang uit.

 

Want laten we wel weten, ziek zijn is waarschijnlijk niemand z’n favoriete bezigheid. Over hobby’s gesproken. Nog zo eentje. Het huishouden. Ben ik ook niet voor in de wieg gelegd. En dat terwijl mijn moedertje een prima huisvrouw was. Eentje die naast de opvoeding van vier meiden ook nog eens haar mannetje stond naast mijn vader, in zijn of eigenlijk, hun bedrijf. Nee, ik heb het zeker van een vreemde. Zo komt mijn lieve moeder soms met haar eigen schoonmaakspullen (hartstikke profi) langs om de ramen te lappen. Als ze dan klaar is, zie ik pas hoe ernstig de situatie daarvoor eigenlijk was. “And then there was light!”

 

Zoals gezegd, er zijn ook zaken waar ik wel wat van bak. Zoals bakken bijvoorbeeld. Daar word ik over het algemeen heel blij van. Het werkt soms zelfs therapeutisch. Ineens heb ik dan zin om iets te maken. En dat helpt dan. Ik ben echter geen Heel Holland Bakt-materiaal. Dat is ook niet mijn ambitie. Als een baksel gelukt is, en dus geen misbaksel is geworden, dan is mijn doel bereikt. Hoewel het hele bakproces misschien nog wel het allerbelangrijkste is…

 

Dan zijn er nog van die kwesties waarvan je eerst denkt, dit gaat nooit wat worden, maar die met de tijd toch goed weten uit te pakken. Zoals met onze nieuwe huisgenoot: Milky, achternaam Way. Nooit gedacht dat ik ooit een kat in huis zou nemen. Ik roep namelijk al jaren dat ik geen poezenmens ben en dat ook nooit zal worden. Die haren overal, dat gemekker, die stinkende kattenbak, dat eigenwijze gedoe… Toch ben ik gezwicht. Hoe dat kan? Voor onze dochter. Het liefst wilde ze een hond maar daar waren wij als ouders nog niet klaar voor.

 

Een kat dus. Want dat leek ons makkelijker. Dat hebben we geweten. Binnen no time hing die gangster in de gordijnen. Als een dolle door de kamer racen, alsof ‘ie bezeten was door het een of ander. Maar, het moet gezegd, hij was wel zindelijk. En niet onbelangrijk: heel aanhankelijk. Een echte ‘catlover’ zal ik waarschijnlijk nooit worden. Dat hoeft ook niet. Maar deze kat, hoort er inmiddels helemaal bij. Dus toch kat in ‘t bakkie.

 

De column van Femke verschijnt sinds 2015 iedere maand in De Stienser, het huis-aan-huis-blad van de Noordwesthoek van Friesland dat iedere week in een oplage van 28.000 exemplaren uitkomt.

Ieder kwartaal in je mailbox:

  • toffe producties
  • fijne samenwerkingen
  • de blog van Femke