Direct contact

06 19 184 765

06 19 384 028

info@verwoordinbeeld.nl

Column: Hartekreet

Iedereen heeft er één. Sommigen eentje van goud. Anderen eentje van steen. Het hart. Zo groot als een vuist en letterlijk van levensbelang. Je kunt iemand een goed hart toedragen, het hart op de tong dragen, alles hebben wat je hartje begeert, iemand zijn hart breken… En zo zijn er nog veel meer spreekwoorden en gezegdes waarin het hart een hoofdrol heeft. Niet zo vreemd want zonder zouden wij niet kunnen leven. Dus als er ook maar iets mee aan de hand is, gaan de alarmbelletjes meteen rinkelen. Zo ook bij mij. Nee, geen hartezeer. Gelukkig niet zeg. Ik heb het over heuse hartkloppingen.

 

Dat was tenminste mijn eigen diagnose na wat speurwerk op het wereldwijde web. Nu ben ik natuurlijk niet op m’n achterhoofd gevallen. (Hoewel, waarschijnlijk toen ik nog heel jong was wel een aantal keren maar blijkbaar heeft het weinig permanente schade – zo is m’n eigen bescheiden mening althans – toegebracht.) Ik weet dat het ronduit gevaarlijk is om zomaar op zoek te gaan naar dat wat je denkt onder de leden te hebben. Voor je het weet heb je allerlei enge ziektes of aandoeningen. En nog meer stress dan je misschien al had. Precies de reden waarom mijn hartritme in de eerste plaats verstoord raakte. Dus ik was enigszins gerustgesteld toen bleek dat het in mijn geval waarschijnlijk ‘maar’ door stress komt.

 

Nou heb ik echt niet zo’n zwaar leven. (Wij hoeven bijvoorbeeld haast nooit een wekker te zetten. En dat lijkt misschien een suf voorbeeld maar ik vind dat toch best fijn.) Ik heb eigenlijk best een heel mooi leven. Het was alleen een beetje druk de laatste tijd. Te druk. Vandaar die stress. Ja ja, ik ben zelf ook een druk baasje maar daar heb ik in de regel weinig last van. Dat is, laten we zeggen, mijn normale staat van zijn. Maar zodra je lichaam gaat tegensputteren, dan trek ík zelfs aan de bel. Want mijn lichaam is mijn tempel. En zonder nu meteen op de zweverige toer te gaan. Ik realiseer me gewoon dat ik hier niet altijd zal zijn. Dat de tijd die ik hier ben, eh… dus tijdelijk is. Oftewel: pluk de dag! En probeer een beetje gezond en bewust te leven. Da’s mijn ding dan hè.

 

Maar hoe leef je bewust of bewuster? Laten we zeggen dat ik m’n best doe en dat het met kleine stapjes gaat. Dan is het maar een druppel op een gloeiende plaat. Cynisch zijn brengt je volgens mij zeker niet verder. Ik denk maar zo: alle kleine beetjes helpen. En je moet of nee, je kunt toch ergens beginnen? Koop eens (wat vaker) biologische of streekproducten. Dan ben je én gezond bezig én je steunt de lokale ondernemer. Regel (of maak zelf) een regenton en gebruik het opgevangen water voor je tuin, in plaats van kraanwater. En voordat ik nu als een soort betweter of wereldverbeteraar gezien wordt, nogmaals, ik doe meestal ook maar wat. Maar alles wat ik doe… komt uit de grond van mijn hart.

 

Femke

 

Sinds februari 2015 heeft Femke een maandelijkse column in De Stienser, het huis-aan-huis-blad van de Noordwesthoek van Friesland. De Stienser verschijnt iedere week op zaterdag in een oplage van 28.000 exemplaren.

Ieder kwartaal in je mailbox:

  • toffe producties
  • fijne samenwerkingen
  • de blog van Femke