Alledaagse hersenspinsels uit de kop van Femke Jaarsma (1977). Creatieve duizendpoot, moeder van Lena (2012) en partner in crime & life van fotograaf Erikjan Koopmans.
Alles goed? Eh… alles?
Alles goed? Het is volgens mij één van de meest gestelde vragen. Althans, via de telefoon is mijn ervaring. Ik verbaas mij nog steeds over deze vraagstelling. En dan misschien nog wel meer over het antwoord. Want stel je nou eens voor dat je echt serieus zou antwoorden. Ik bedoel, alles goed? Dat is nogal wat hè, alles. Meestal is het niet allemaal rozengeur en maneschijn. Toch is het antwoord in de meeste gevallen: ja hoor, alles is goed. Om vervolgens verder te gaan met het gesprek, dat meestal een compleet andere richting op gaat want wie belt er nou echt (nog) alleen om te vragen hoe het met je gaat?
Ja, ik klink een beetje cynisch. Maar ja, in tijden van social media hoeven we ook haast niet meer te vragen wat er gaande is in iemands leven. Je weet immers altijd en overal alles al van iedereen. Tenminste, van je ‘vrienden’ op Facebook vooral. Diegene die – al dan niet bewust – niet meedoet aan al dat zogenaamde sociale gebeuren op internet, mist dus van alles. Ja toch? Of juist niet? Het is in mijn ogen (en laat dat duidelijk zijn, dit is een mening) de wereld door een roze bril. Jij bepaalt immers wat je laat zien. Is dat overwegend ‘dikke lol drie bier’ en ‘oh wat heb ik toch een fijn leven’? In mijn geval vaak wel. Heel bewust ook. Niet om hiermee tentoon te spreiden dat mijn leventje nou zo geweldig is en er zich nooit drama’s afspelen. Heus wel. Maar die deel ik dan dus niet. Nou ja, niet via de digitale weg in ieder geval.
Ik ben gewoon niet zo’n azijnpisser en hou niet van klagen. Ben meer van het type, ‘kom op, niet zeuren, schouders eronder!’ Een beetje kritisch zijn op z’n tijd, prima. Ik ben zeker niet meningloos. Maar meestal is het bij mij een redelijk relaxte toestand. Online dan hè. Nogmaals, in het echte leven gaat het echt niet altijd over rozen. Such is life.
Nog even terug naar de vraag of alles goed is. Nee dus. Alles is niet altijd goed. Maar ik doe wel m’n best om het zo goed mogelijk te laten zijn. Om te genieten van de kleine (sorry, nu wordt het een beetje klef) dingen in het leven. Iedere dag een moment van dankbaarheid te voelen. Geluk, hoe klein soms, bewust te ervaren. Oké, genoeg mindfulness voor nu. Het gaat me vooral hier om… Vraagt iemand je of alles goed is – wat heus vaak aardig bedoeld is – dan mag je best een eerlijk antwoord geven. Ook als de vrager hier misschien in eerste instantie niet op zit te wachten. En als deze persoon een beetje begaan is met jou, zal hij vast luisteren. Misschien volgt er dan wel een goed gesprek. Een echt gesprek.
Femke