Het leven is één groot avontuur. Maar het leven is ook kort. Ik probeer er daarom zoveel mogelijk van te genieten. Pluk de dag, iedere dag. Helaas komen er soms dingen op je pad die niet zo leuk zijn maar zeer verdrietig of ronduit klote. Nu heb ik echt wel eens eerder verdriet gehad. Die keer dat mijn allereerste verkering uitging. Niks aan. Wat een ellende. Hoe zou ik daar ooit overheen komen?
Echt grote-mensen-verdriet heb ik ervaren toen mijn jongste tante en een aantal jaren daarna mijn jongste oom onverwachts kwamen te overlijden. Wat een narigheid. Vooral voor mijn lieve omaatje. Twee kinderen verliezen. Hoe hard en onnatuurlijk is dat. Pas jaren later, toen mijn vader ongeneeslijk ziek bleek, werd het weer even heel donker in mijn leven. Terwijl ik zwanger was van onze dochter en op de welbekende roze wolk zat. Hoe dubbel. De dood en nieuw leven, zij aan zij.
En nu zat ik weer heel even op een roze wolkje. Oké, eerlijk… Het was eigenlijk meer een kleine donderwolk. Want wat was ik ziek en moe de afgelopen tijd. Er groeide dan iets moois en wonderlijks in mijn buik maar oh, wat was ik beroerd. Genieten ho maar. En wat jammer, want natuurlijk was ik graag heel blij geweest. Maar het lukte me gewoon niet. Klinkt ondankbaar hè? Dat was ik niet. Ik was echt wel gelukkig maar voelde me simpelweg zo lamlendig… En toen, kwam de donderslag.
We belandden middenin een enorm slechte film. Je kent ze wel. Van die RTL4-films over een dramatisch of tragisch waargebeurd verhaal. Vreselijk. Altijd janken, ook als je niet wilt. En nu spelen we zelf de hoofdrol in zo’n film. Eentje waar maar geen einde aan lijkt te komen. We kunnen alleen maar toekijken. En ja, janken. Dus dat doen we ook. En praten. Veel praten.
Zonder hier zo’n enorm filmdrama van te maken, want zo zit ik gewoon niet in elkaar, deel ik dit toch. Want delen helpt. Mij in ieder geval wel. En het lijkt ook haast verborgen leed. Terwijl ik er door deze nare situatie achterkom, dat er best veel mensen in onze directe omgeving zijn die iets vergelijkbaars hebben meegemaakt. In ons geval, het verlies van een kindje dat er door een ‘foutje’ van de natuur tóch niet gaat komen. Nooit fysiek deel uit zal gaan maken van ons gezin. En dat doet pijn. Dikke vieze vette pijn.
Het is een soort verdriet dat ik nog niet kende. Een gemis om een persoon die we eigenlijk nog helemaal niet kennen. Het gemis van een beeld dat we er al wel van hadden. Een verrijking van ons gezin. Helaas mag het niet zo zijn. Dat vind ik niet oneerlijk. Dit hoort bij het leven en ik zie het ook maar weer als een avontuur. Eentje die dan dit keer niet zo vrolijk afloopt maar waar we sterker en hechter dan ooit uitkomen. En dankbaar, nóg dankbaarder voor wat we hebben. Dus geniet! Want het leven is echt kort. Maar ook zo mooi.
Sinds februari 2015 heeft Femke een maandelijkse column in De Stienser, het huis-aan-huis-blad van de Noordwesthoek van Friesland. De Stienser verschijnt iedere week op zaterdag in een oplage van 28.000 exemplaren.