Soms vind ik het best wel moeilijk. Spannend zelfs en eng. Wat precies? Nou eh… alles. Kijk eens naar wat er allemaal om ons heen gebeurt. De wereld lijkt in brand te staan. Oorlogen, terroristische aanslagen, de klimaatproblematiek. Ik noem zo een paar grote issues maar er is nog veel meer ellende natuurlijk. Ook dichterbij huis trouwens, zeg maar op microniveau.
Met dat laatste bedoel ik zaken waar we nog wel enigszins grip op hebben. Ik noem het even huis-tuin-en-keuken-ellende. Toestanden waar je met een goed gesprek en wat water bij de wijn vaak wel uit komt met z’n allen. Lekker polderen want dat kunnen wij Hollanders toch zo goed? Of zijn we dat verleerd? Als je kijkt naar de formatie van ons nieuwe kabinet zou je zeggen van niet. Dat duurt maar en dat duurt maar. Goed teken wellicht. Ze proberen met z’n allen tot bevredigende compromissen te komen. Zodat ‘iedereen’ er een beetje goed af komt.
Van de landelijke politiek weer even terug naar het dagelijkse leven. Waarin je vaak te maken hebt met de kleinere, simpele problemen. Simpel of niet, ik vind ze soms best lastig. Zeker in een klein dorp als het onze is het oppassen. Kijk goed uit wat je zegt en vooral tegen wie. Voor je het weet sta je te ‘hekkleppen’ (zoals een goede vriend het fenomeen roddelen op het schoolplein gekscherend noemt). En als ik ergens een hekel aan heb…
Toch gebeurt het mij ook wel eens. Sta ik met m’n goeie gedrag een praatje te maken met één van de andere schoolpleinmama’s (sorry papa’s, jullie zijn nou eenmaal ietsje in de minderheid hier) en beland ik ongemerkt in een gesprek dat ik helemaal niet wil voeren. Heel ongemakkelijk ook vaak. En pas op! Want voordat je het weet heb je toch – heel per ongeluk – iets onaardigs gezegd. Over één van je buur(t)genoten, de juf of een andere ouder. Soms voelt het dan echt alsof ik er ingeluisd wordt. Ik wil namelijk helemaal niet slecht praten over anderen.
Het moge duidelijk zijn. Ik laat mij dus wel eens verleiden. Maar toch. Zeuren, roddelen en klagen… Not my cup of tea. Ik hou er niet van om met het vingertje te wijzen. Alsof ik perfect ben. Verre van. Wil ik ook helemaal niet zijn trouwens. Laat mij maar lekker fouten maken. (En daar dan hopelijk wel van leren hè.)
Dus. Luister goed. Iedereen is anders. Gelukkig maar. Saaie boel zou het anders worden. En ja, ieder heeft z’n eigen gebruiksaanwijzing. Eigenaardigheden, sterke en minder sterke punten (of niet helemaal honderd punten, dat kan ook nog), etc. Iedereen is dus uniek. Hoera! Daarom zeg ik graag: leven en laten leven. Punt.
De column van Femke verschijnt sinds 2015 iedere maand in De Stienser, het huis-aan-huis-blad van de Noordwesthoek van Friesland dat iedere week in een oplage van 28.000 exemplaren uitkomt.