Als vader wil je – correct me if I’m wrong – net zo betrokken bij de opvoeding van je kind zijn, als je partner. Lijkt mij logisch maar zoals ik al aangeef, misschien zie ik dat verkeerd. Beschouw dit dan maar als mijn niet zo’n bescheiden mening. Oh en pas op, want ik ga ook nog een beetje afgeven op het hele fenomeen ‘papadag’…
“De papadag kan worden gezien als een voortzetting van het ouderschapsverlof. Dit om te stimuleren dat jonge vaders intensiever betrokken zijn bij de opvoeding van hun kind(eren). Bovendien kan de vrouw op deze manier weer deelnemen aan het arbeidsproces, zonder dat er gebruik hoeft te worden gemaakt van kinderopvang.” Aldus de definitief van Wikipedia
Klinkt mooi allemaal. En misschien is het goed hoor. Dat het bij wet geregeld is dat je ook (!) als vader meer tijd kunt doorbrengen met je (pasgeboren) kind. Hoewel het eigenlijk ook wat vreemd is dat zoiets wettelijk is vastgelegd. (Laat ik dat punt over vrouwen en weer deelnemen aan het arbeidsproces even terzijde want daar heb ik ook wel een mening over.) Zou je anders als vader niet genoeg tijd hebben om een band met je kind op te bouwen? Daarnaast, minder werken betekent vaak ook minder salaris. Niet voor iedereen een optie dan dus? Daarbij is de insteek dat je uiteindelijk weer teruggaat naar je normale werkweek. Er zit dus een eindtijd aan dit prachtige verlof. Het woord zelf zegt het ook eigenlijk al een beetje hè. (En dan zijn er nog werkgevers die niet zo dol zijn op ouderschapsverlof.)
Ik wil alleen maar zeggen, papadag is voor tijdelijk. Terwijl je volgens mij vader en ook moeder bent voor het leven. En tot en met een jaartje of 18 (heb ik uit betrouwbare bronnen gehoord) houden ze je flink bezig die kinders. Logisch, want daar heb je (in de meeste gevallen) zelf voor gekozen. Voor dat kind. Dan ben je er. Vanzelfsprekend. Zo veel en zo vaak als je kunt. Trouwens, het is ook gewoon echt leuk, zo’n kind. Specifieke ellende en andere uitzonderingen daargelaten.
En ik realiseer me heus dat er ouders en verzorgers zijn die de eindjes aan elkaar moeten knopen. Waarbij veel en hard werken pure noodzaak is, en je die bloedjes van kinderen daardoor minder ziet dan je zou willen. Dan zijn er nog de mensen die gewoon graag fulltime willen werken. En zo zijn er nog veel meer situaties te bedenken…
Toch pleit ik voor een andere balans als het gaat om werk en privé. Denk aan het experiment in Zweden waarbij werknemers niet acht maar zes uren per dag werken. Waardoor ze productiever zijn, minder gestrest zijn, maar ook meer tijd en energie hebben voor hun gezin. Mij gaat het vooral om kwaliteit en niet zozeer om tijd. Dat je er ook echt bent, als je er dan bent. Niet alleen fysiek aanwezig zijn. Snap je? Dat je écht aandacht hebt voor elkaar. En daar heb je volgens mij geen papadag voor nodig. Papa ben je altijd. Net als mama.
De column van Femke verschijnt sinds 2015 iedere maand in De Stienser, het huis-aan-huis-blad van de Noordwesthoek van Friesland dat iedere week in een oplage van 28.000 exemplaren uitkomt.