Het onderwerp blijft me boeien: opvoeden. Niet in de laatste plaats omdat er hier een spruit van drie rondloopt. En ik daarom – of ik nou wil of niet – soms toch moet opvoeden. Soms zeg ik, want liever noem ik het opgroeien. Dat voelt beter. Is het immers niet zo dat wij – ouders en/of verzorgers maar ook mensen in het onderwijs en de zorg – proberen ‘onze’ kinderen vooral op een zo gezonde, veilige en liefst ook prettige (ook voor die kinders zelf!) manier op te laten groeien. Groot te brengen dus. Ja, groot. Want groeien doen ze wel. Uitzonderingen daargelaten.
Die van mij groeit trouwens echt als kool. “Ze eet als een bootwerker”, zei haar oma laatst. Andere oma verbaasde zich er ook over. “Na het broodje kipfilet vertelde ze dat ze het eigenlijk niet zo lekker vond.” Maar wel die hele boterham opeten. Held. Nu mogen wij sowieso niet klagen met een peuter die überhaupt iets lust. Schijnt… Dus dat doen we dan ook niet. We schillen gewoon wat extra ‘aapelen’, zoals zij ze noemt. Ons aardappeletertje.
Naast het feit dat ze nogal uit de kluiten gewassen is, kan ze al behoorlijk volwassen uit de hoek komen. Doelend op haar taalgebruik hè, want er zijn voldoende zaken waarin ze echt nog heel erg kind is. Thank god. Maar redeneren dat ze kan! Vaak hoor je dan dat kinderen eigenwijs zijn of een sterke eigen wil hebben. Ik vind dat ietwat negatief klinken en noem het liever mondig. Je moet haast wel zo zijn in deze wereld. Het is niet meer zoals het was in mijn jeugd.
Heel vroeger, maar ook in mijn kindertijd, moest je als kind vooral gehoorzaam zijn. Het was nogal een groot goed dat je luisterde naar je ouders en andere volwassenen. ‘De alwetenden’. Nu wil ik niet zeggen dat er niet zoiets bestaat als goed fatsoen en al die andere belangrijke normen en waarden. En natuurlijk hoor je respect te hebben voor elkaar. Maar dat geldt voor iedereen. Jong en oud.
Ja, mijn kind krijgt veel ruimte. Om te onderhandelen met ons en in discussie te gaan. Dingen zijn dus bespreekbaar. Ik zie dat ze hier heel goed mee om kan gaan. Juist omdat er ook echt wel bepaalde grenzen zijn. Grenzen die ze van mij mag verkennen. Daarin zal ze heus ‘fouten’ maken of een verkeerde keuze. Hoewel dat laatste volgens mij niet bestaat. Je maakt wel eens een keuze die later niet zo handig uitpakt. Tja, that’s life. Als je er vervolgens wel iets van leert…
Zo heeft de wijze Loesje een hele mooie: ‘wie niet luisteren wil, moet maar lekker zelf ontdekken’. Nou, dat dus. Mijn dochter maakt haar eigen ontdekkingsreis in dit leven en ik probeer haar daarin zo goed mogelijk te begeleiden. Beetje loslaten en dan weer even bijsturen waar ‘nodig’. Zoveel mogelijk vertrouwend op mijn eigen gevoel. En voor de rest… doe ik ook maar wat hoor.
Sinds februari 2015 heeft Femke een maandelijkse column in De Stienser, het huis-aan-huis-blad van de Noordwesthoek van Friesland. De Stienser verschijnt iedere week op zaterdag in een oplage van 28.000 exemplaren.