Bijna… en dan gaat ze me verlaten. Ben ik alleen. Is het huis ineens leeg. Nou ja, niet overdrijven. Ze gaat naar de basisschool. Niet naar Timboektoe. Toch voelt het als een soort van afscheid. Dat meisje van bijna vier gaat haar eerste echte stappen zetten in de grote(boze)mensenwereld.
En hoewel ik het er blijkbaar ietwat moeilijk mee heb, is madammeke is er helemaal klaar voor. Oftewel, mijn probleem. Get over it. Hoewel ik ook dit weer als een avontuur probeer te zien. En spannend is het heus. Meer voor mij dan voor haar vermoed ik. Terwijl zij ervan overtuigd is dat ze op dag één meteen gaat leren schrijven, hoop ik dat ze gewoon lekker mee kan komen en niet ondersneeuwt ofzo. Bovenal hoop ik dat ze plezier zal hebben in het naar school gaan. Oh… en dat het haar lukt om langer dan vijf seconden stil te zitten. Wiebelkontje.
Eigenlijk heb ik een beetje last van het legenestsyndroom. I know. Drama queen. Moet je nagaan wanneer ze het huis uit gaat. Horror! Je zou haast denken dat ik niks (anders) te doen heb dan moederen. En hoewel Hotel Mama inderdaad 24/7 open is, heb ik echt nog wel een leven naast dat blonde monstertje. Maar, eerlijk is eerlijk, zij staat op nummer één. Oké. Op een gedeelde eerste plek. Met mijzelf. Daarna komt de rest. En geloof me. Die is er. De rest. Plenty.
Genoeg ideeën en inspiratie. De energie is zelfs weer terug. Nu moet het hoofd nog even meewerken… Ik heb de laatste weken voor het eerst ervaren hoe leegte voelt. Nooit gedacht dat ik mezelf zou horen zeggen ‘ik voel me zo leeg’. Met pijn en moeite proberen om een beetje mindful te worden en nu ben ik het ineens zomaar. Het was haast een verademing. Van mindful mess naar mindfulnes. Jeuij. Ware het niet dat de reden van die plotselinge staat van zijn niet zo fraai was.
Ze zeggen dat het slijt. Dat het tijd kost en een plekje gaat krijgen. Nou, ik kan je vertellen, de pijn wordt wel minder en het verdriet minder heftig, maar het gaat nooit helemaal over. Dat is mijn ervaring. Na bijna vier jaar mis ik mijn vader nog steeds. Niet iedere dag. Niet iedere week. Soms niet eens iedere maand. Maar als ik dan aan hem denk of over hem praat, kan het zomaar weer keihard binnenkomen. Als de dag van gister.
Vaak hoor je ook het goedbedoelde ‘je hebt altijd de mooie herinneringen.’ Klopt. Maar in het geval van ons kleine drama van kortgeleden… die hadden wij nog niet gemaakt. En dat doet nu het meeste pijn. Afscheid moeten nemen van een belofte. En nu moet ik die bijna-kleuter weer een beetje verder loslaten. En dat moet ook. Omdat het niet anders kan. Omdat het gewoon ‘nodig’ is. Het komt ook wel goed. Want zij is minstens zo avontuurlijk, zo niet nóg avontuurlijker, ingesteld als ik. Binkie.
Sinds februari 2015 heeft Femke een maandelijkse column in De Stienser, het huis-aan-huis-blad van de Noordwesthoek van Friesland. De Stienser verschijnt iedere week op zaterdag in een oplage van 28.000 exemplaren.