Later als ik groot ben dan… Als kind doelde je dan vaak op dingen die je als ‘groot mens’ eindelijk kon en mocht doen. Maar ook in je volwassen leven denk je vast nog wel eens aan later. Doelend op nog iets later, je ‘oude dag’ misschien. En vaak in de context van sparen. Maar wat als er geen later is? Of wat als dat later ineens nu is?
Wat mij betreft is later sowieso nu. Ik probeer daarom zoveel mogelijk in het nu te leven. En daar is niets zweverigs aan hoor. Het voelt gewoon beter zo. Misschien ook een beetje omdat ik dat ongrijpbare (en vreselijke) concept van ‘er niet meer zijn’ (dood zijn dus) maar niet kan bevatten. Dat is echt voor later. Heel veel later hoop ik. Daarnaast besef ik dat het simpelweg weinig nut heeft om te veel met de niet zo nabije toekomst bezig te zijn. Ik wil nu genieten, nu ik hier ben. Want echt: the days are long, but the years are short…
Uiteraard lukt het me niet altijd om in het nu te leven. Ik ben nou eenmaal een verstokte planner met control freak-trekjes en natuurlijk houd ook ik van een beetje voorpret, uitkijken naar leuke dingen die staan te gebeuren. Gelukkig heb ik een peuter in huis rond huppelen. En dat meisje van drie is een walking-talking-example van in het nu zijn. “Eerst een snoepje en dan een broodje.” In reactie op die vreselijke – in de regel – zoete traktaties die ze niet zelden van jarige peuterschoolvriendjes meekrijgt. Ach ja, waarom ook wachten tot na de lunch? Zolang die boterham er na het snoepvreten maar in gaat. Want dat is dan wel de deal hè.
Hetzelfde geldt voor zoiets banaals als de grote boodschap. Wij grote mensen willen dat – om wat voor reden dan ook – nog wel eens ophouden of uitstellen. Peuterdochter niet hoor: “poepen!” En hop, mevrouwtje trekt een luier uit de kast, gaat ervoor liggen en wanneer dat ding dan omzit, pakt ze even lekker haar moment. In haar eigen hoekje in de kamer trouwens voor een beetje privacy want in dat opzicht is ze net zo normaal als ieder ander.
Ik weet heus dat ik misschien wat meer bezig zou moeten zijn met later. Mocht ik straks niet in m’n eigen pensioengat willen donderen. En ook al ben ik al lang niet meer piepjong, het blijft een beetje een ver van m’n bed show voor mij. Sparen voor een later waarvan je niet eens weet hoe dat er dan uit gaat zien. In de hoop dat je dat later überhaupt haalt. Toch wordt er wel een beetje gespaard hier. Voor dochterlief vooral. Maar ouders, pas op. Nobel van je hoor, zo’n spaarpotje aanleggen. Het kan alleen belastingtechnisch minder gunstig uitpakken… Die zorgvuldig opgespaarde spaarcentjes worden namelijk bij je eigen vermogen opgeteld. En wat moet je hierover betalen? Juist. Vermogensbelasting. De precieze regels ken ik niet want ik ben niet zo van de cijfers maar ik dacht, ik meld het toch even. Ach, gelukkig valt er bij ons weinig te halen!
Sinds februari 2015 schrijft Femke een maandelijkse column voor De Stienser, het huis-aan-huis-blad van de Noordwesthoek van Friesland. De Stienser verschijnt iedere week op zaterdag in een oplage van 28.000 exemplaren.