Kamperen. Echt. Ik hou ervan. Lekker veel buiten zijn. Hele dagen voor je tent hangen. Een soort van back to basic. Maar ik merk dat ik door de jaren heen wel wat ‘moeilijker’ ben geworden wat kampeergemak betreft. Ik bedoel, mijn idee van vakantie betekent niet direct dat je ’s nachts ligt te creperen van de kou op je luchtbed. In juli! Of dat je bij iedere beweging heel gezellig tegen elkaar aan rolt, als je geluk hebt ergens in het midden uitkomt, en de volgende ochtend wakker wordt (als je überhaupt een oog dicht hebt gedaan) met een rugblessure. Poehee. Het was gewoon een beetje afzien.
Goed. Ik hoor je denken. Keuzes keuzes. Sterker, ik hoor het mezelf zeggen. Waarom kiezen we dan niet voor iets meer luxe? Niemand die ons verbannen heeft tot slapen op een luchtbed. Het woord verklapt het eigenlijk al hè: lucht-bed. Oftewel, slapen op lucht. Dat kan haast niet goed zijn. En oh ja, had ik al verteld van de tent? Toen het na twee dagen nattigheid ook binnen begon te motregenen, keken we elkaar aan en dachten zo ongeveer hetzelfde. Gierende banden.
Ze zeggen wel eens: vakantie is voor de kinderen. Nou, inderdaad. Mevrouwtje koekepauwtje had – zo leek het althans – geen last van de genoemde ontberingen. Lekker uitslapen en eenmaal wakker, gaan met die banaan. In één rechte lijn richting speeltuin. Mooi moment om even rustig in m’n Flow magazine te kunnen duiken. Not. Iedere keer (serieus, ie-de-re keer) wanneer ik de eerste bladzijde omsloeg, bedacht het animatieteam dat dit het juiste moment was om los te gaan. En dan ook echt los. Op een volume waarvan de oren van mijn lieve doch behoorlijk dove omaatje van bijna 95 nog zouden gaan flapperen.
Hilarische aan dit verhaal – want het was heus niet alleen maar kommer en kwel – is dat dochterlief van vier dus serieus geen enkele interesse toonde in wat voor animatie dan ook. Don’t you just love that girl. Koos Konijn en Simon de Boomkabouter (de naam alleen al) vond ze spannend. Geef haar eens ongelijk. Wie zit er immers te wachten op een levensgroot konijn dat ook nog eens kan praten of een wandelende boomstronk met gezicht?
Kortom. Nooit. Meer. Animatie.
Nee, dan manlief. Die bleek tijdens een recreatief voetbalpartijtje vóór onze vakantie een blessure te hebben opgelopen. Hij wist het zeker. Zijn rib was gebroken. Of toch minstens gekneusd. Maar wacht, het kon ook een klaplong zijn. Nu wist ik dat kleinzerigheid voor veel mannen als hobby geldt, maar allememaggies zeg. Bij elke niesbui leek hij gestrekt te gaan. Volstrekt overdreven gedrag natuurlijk. Maar dan wel iedere dag een tijdschrift lezen. Uitlezen ook. Rustig met de pootjes omhoog. Serieus. Hoe doet hij dat?
Conclusie: vakantie is voor de kinderen en de echtgenoot. Volgend jaar maar glamperen in plaats van kramperen. Ik kijk er nu al naar uit!
De column van Femke verschijnt iedere maand in De Stienser, het huis-aan-huis-blad van de Noordwesthoek van Friesland. De Stienser verschijnt iedere week op zaterdag in een oplage van 28.000 exemplaren.