Direct contact

06 19 184 765

06 19 384 028

info@verwoordinbeeld.nl

Column: Klein geluk

Je hebt van die dagen waarop je denkt: alles gaat op de automatische piloot. Routine noemen ze dat ook wel. Op zich niets mis mee. Beetje rust, reinheid en regelmaat zeg maar. Hoewel die reinheid mij grotendeels gestolen kan worden. Mijn kostbare tijd verdoe, eh, besteed ik graag aan andere dingen. Leuke(re) dingen. Regelmaat dan. Kan ook handig zijn. Vooral met kinderen. Hoewel er altijd ruimte moet blijven voor spontaniteit. Toch maar even inplannen dan. Dusss…

 

En rust? Hoe zit het daarmee? Dat schiet er nog wel eens bij in. Slapen doe ik wel. Heus. Niet altijd heel efficiënt moet ik zeggen maar toch, ik slaap. Echt rust pakken, op het moment dat je die nodig hebt… Het lukt me vaker niet dan wel. Er zijn altijd weer allerlei andere zaken die eerst ‘moeten’ gebeuren. En dat moeten, dat is waar het aan schort. We moeten zoveel. Van onszelf vooral. Mijn moeder zei vroeger vaak ‘van moeten krijg je koude voeten’. Nou en zo is het ook. Koude voeten hebben is niet leuk. En moeten ook niet. Toch moet er van alles.

 

Doet me denken aan manlief die in tijden van drukte vaak zijn versie zingt van Opzij, opzij, opzij van Herman van Veen. Dat gaat dan ongeveer zo: ‘Ik moet rennen, vliegen, hollen, op m’n bek gaan en weer doorgaan.’ Kortom: de trein dendert door dus ik stap er maar weer op maar ik ben eigenlijk kapot en zou wel even een tussenstop kunnen gebruiken. Doe dat dan ook! Loop niet zo te mekkeren en pak je rust. Zó belangrijk. En ik durf het haast niet te zeggen maar echt, denk om jezelf. Er is maar één jij hè. Wees daar dan ook zuinig op.

 

Toegegeven. Ik ben er zelf heel slecht in. Aan mezelf denken. Ik denk aan alles en iedereen, maar laat mezelf soms volledig ondersneeuwen. Tot vervelens toe. Ook voor anderen. Gevalletje control freak. Kunnen loslaten is daarom één van mijn grootste uitdagingen. Maar – hoewel ik fysiek nog wel eens ‘druk’ kan overkomen – toch overheerst een gevoel van rust in mijn hoofd. Waar komt dat gevoel ineens (want zo lang is ‘ie er nog niet hoor) vandaan?

 

Heb je nog heel even? Kort geleden gebeurde er iets heel verdrietigs. Iets waardoor er gek genoeg een soort kalmte ontstond daarboven bij mij. Zo van: het is goed zoals het is. Ik ben al heel gelukkig en wat er ook nog op mijn – op ons – pad komt, we zien het wel. Geluk of verdriet. We can handle it. Toch een beetje loslaten dus. Sindsdien geniet ik nog meer van mijn, van het leven. Zeker, en vooral van de kleine dingen. Klein geluk noem ik dat. Je leest er ook over op mijn blog (zie de link hieronder).

 

Nu jij dan. Stel jezelf eens de vraag: waar word ik gelukkig van? Ik ben benieuwd naar je verhaal…

 

De column van Femke verschijnt iedere maand in De Stienser, het huis-aan-huis-blad van de Noordwesthoek van Friesland. De Stienser verschijnt iedere week op zaterdag in een oplage van 28.000 exemplaren.

Ieder kwartaal in je mailbox:

  • toffe producties
  • fijne samenwerkingen
  • de blog van Femke