Welcome to the Hotel Mama. Such a lovely place, such a lovely face… Hotel Mama dus. Always open. En hoewel ik inderdaad altijd ‘open’ ben, is het hier zeker niet altijd een lovely place. Dat geef ik gerust toe. Ons huishouden van Jan Steen verdient vast nog geen enkele ster op de ranglijst van officiële hotels maar het is hier wel een en al gezelligheid en gastvrijheid. Al zeg ik het zelf. Maar goed, terug naar het mama-gebeuren. Met een peuter van drie in huis is het niet altijd rozengeur en maneschijn. Als het dan even ‘moeilijk’ gaat, zie ik het maar als een uitdaging. Vaak kan ik er zelfs de humor wel van inzien. Ik bedoel, als dat kind letterlijk stampvoetend voor je staat te brullen dat ze heel moe is maar toch buiten wil spelen én een ijsje wil. Ja, dat vind ik dan best wel grappig. En aandoenlijk tegelijk.
Noem het de peuterpuberteit (hoewel ik een beetje gruwel van dat soort woorden omdat ik niet zo van hokjes houd) of een fase. Hoe het heet maakt me niet zoveel uit. Want natuurlijk doen wij ons best en komt het vooral neer op grenzen stellen en consequent zijn. Maar en misschien wel bovenal, gaat het – volgens mij – om houden van en zorgen voor. Dat gaat vanzelf en ik denk (en hoop) bij de meeste ouders. Dan zijn er nog zaken als respect en begrip voor elkaar. Ook dat wil ik ons kind bijbrengen. En hoe vanzelfsprekend deze waarden ook lijken, hier moeten we soms wat meer moeite voor doen. Ook wij volwassenen onder elkaar hè? Geeft niet. Wederom een uitdaging. Want ook Hotel Wife, Hotel Friend en Hotel Daughter zijn always open.
Misschien kom ik wat makkelijk over, als mama. Want vaak houd ik mijn hoofd redelijk koel. Zo lijkt. Dan tel ik (meestal niet hardop) gewoon even tot 10. Dat werkt heel goed. Maar niet altijd… En in die gevallen heb ik wel eens de neiging om de deur van het spreekwoordelijke hotel dicht te gooien. Niet omdat de liefde op is (dat nooit!) of het zorgen me te veel wordt. (Hoewel ik wel eens tegen het randje aan zit hoor.) En ik kan ook altijd nog wel begrip opbrengen en respectvol blijven. Maar wanneer ik moe ben, té moe, dan wens ik wel eens dat Hotel Mama niet 24/7 open is.
Gelukkig kan ik in geval van nood toch altijd gauw weer relativeren. “Die andere moeders doen immers ook maar wat.” Ja, ik zou wel wat meer en vooral efficiënter willen slapen maar ach, ik overleef het wel. I’ll sleep when I’m dead. Gemakkelijk of niet. Ik doe het vooral op mijn manier. En als ik dat mooie blonde schaapje dan ‘s avonds nog even een bezoekje breng voordat de luiken ook bij mij dichtgaan, smelt ik iedere keer weer. Lastig of niet. Het is mijn wonderkind. En voor haar is Hotel Mama altijd open.
Sinds februari 2015 heeft Femke een maandelijkse column in De Stienser, het huis-aan-huis-blad van de Noordwesthoek van Friesland. De Stienser verschijnt iedere week op zaterdag in een oplage van 28.000 exemplaren.