Wijsheid komt met de jaren. Zeggen ze. Nou, hartstikke mooi allemaal maar ik leef nu, en op dit moment zou ik ook graag wel eens wat wijzer willen zijn. En nee, dan bedoel ik niet verstandig. Dat ben ik wel. Ook dat kwam met de jaren overigens… Ik begrijp heus dat je door ervaring – en dus vaak naarmate je ouder wordt – wijzer wordt. Maar eh… duurt lang!
Nog zo eentje. Zelfkennis is het begin van alle wijsheid. Oké. Mooie theorie. Goed concept. Leuk bedacht. Maar iedere keer wanneer ik denk ‘hé die ken ik!’, gebeurt er weer iets onverklaarbaars. Of wacht, nee. Dat zeg ik verkeerd. Dan gebeurt er iets waar ik geen controle op heb. Iets waar ik vervolgens helemaal verkeerd op reageer. Waarop ik mezelf wederom achter de oren krab en denk: hoe heeft dit nu in hemelsnaam weer kunnen gebeuren? Ik ken mezelf toch onderhand?
En dus blijven we worstelen. Met onszelf. Onze relaties. Dé relatie… Ons werk. De opvoeding van de kinders. Dromen, wensen en verwachtingen. Kortom, het leven.
Nu ben ik geen doemdenker en hou ik – ook in heel roerige tijden – zoveel mogelijk vast aan mijn levensmotto: always look at the bright side of life. Een ‘oude’ en heel lieve vriendin van me is daarin mijn voorbeeld. Zij is iemand die ongelooflijk veel tegenslagen heeft moeten doorstaan. Vanaf heel jong al. En toch staat zij zo positief in het leven. Diep respect daarvoor.
Maar wat als je wel helemaal rock-bottom bent, het absolute dieptepunt hebt bereikt? Dat is ook goed. Hoeft geen drama te zijn, maar lach het niet direct weg. (Ben ik een ‘master’ in overigens.) Want relativeren is een kunst, maar overdrijven is een vak. (Nogmaals, ik weet er alles van…) Dus doe dat masker eens af en kijk in de spiegel. En echt kijken hè. Ken je jezelf nog? Of, herken je jezelf nog? Nee? Nou dan. Aan het werk!
Eigenlijk is het heel simpel. En hoef je dus niet alle wijsheid in pacht te hebben. Het is gewoon een kwestie van werken. Hard werken in sommige gevallen. Aan al die relaties die je hebt, maar zeker en als eerste, aan die met jezelf. Dat is dan misschien de wijsheid die tot mij is gekomen de afgelopen jaren. En voor de jonkies onder ons, dat kwam zo ongeveer na mijn dertigste. (Wederom: duurt lang!) So you know.
Tja, leven. Ook al is het wel eens hard werken, prachtig vind ik het. Juist door tegenslagen, ziekte, pech, verdriet, dood en andere ongein realiseer ik me dat ik het leven omarm. Dat ik er vol voor ga en in sta, in dat leven. Mijn leven. Niet te bevatten, soms tragisch of verdrietig en niet zelden onverklaarbaar of zelfs mysterieus. Maar ook bijzonder, mooi, onnavolgbaar en avontuurlijk. Ik geniet ervan. Het is zoals Toon Hermans het zo treffend weet te verwoorden. “Te leven is een gunst, te weten hoe is een kunst.”
De column van Femke verschijnt iedere maand in De Stienser, het huis-aan-huis-blad van de Noordwesthoek van Friesland dat iedere week in een oplage van 28.000 exemplaren uitkomt.