“Dit dorp, ik weet nog hoe het was, de boerenkind’ren in de klas. Een kar die ratelt op de keien, het raadhuis met een pomp ervoor. Een zandweg tussen koren door, het vee, de boerderijen.” Wim Sonneveld zong jaren geleden emotioneel over het weerzien met ‘zijn dorp‘ dat destijds ten prooi was gevallen aan de zogenaamde vooruitgang. En ook al kom ik uit de tijd van gemoderniseerd vervoer. verharde wegen en water uit de kraan… ik herken dat nostalgische gevoel. Ik ben namelijk een echt dorpsmeisje. Geboren en getogen. Het dorp, mijn dorp, is Mantgum. De plek waar ik vrolijk huppelend mijn jeugd doorbracht. Spelen tussen de hooibalen bij de boer, hutten bouwen in de bosjes, polsstokspringen, in bomen klimmen, schaatsen over de talloze sloten, vissen met een zelfgemaakte hengel…
En natuurlijk heeft ook daar, in dat dorp, die zogenaamde vooruitgang huisgehouden. Maar nog voelt het als thuis. Niet in de laatste plaats omdat mijn ouders er altijd zijn blijven wonen. Daar ligt mijn jeugd, op dat platteland. Maar even, heel eventjes was ik verdwaald. Figuurlijk dan hè. Want toen ik in 2001 vaarwel zei tegen Fryslân boppe, deed ik dat bewust. Nou ja, laten we zeggen dat ik – misschien wel een beetje blind – de liefde volgde. Helemaal tot in Hillywood. Dat dus ook gewoon een dorp is. Maar dan net niet. In een echt dorp zeg je op straat ‘hoi’ tegen elkaar. Zelfs als je elkaar niet echt kent. Weet je wie je naaste buren zijn. Komen er kinderen aan de deur om een ‘heitsje foar in karweitsje’ te doen. Dat is voor mij het dorp.
Hilversum bleek te groot om een gezellig dorp te zijn en tegelijk te klein voor enige stadsallure. Zo eentje als de stad Amsterdam. Waarvan ik stiekem droomde dat ik er ooit eens zou wonen. En wonder boven wonder (want mijn toenmalige liefde zat ‘vast’ aan Hilversum en woont er ook nog steeds) ging die stille droom in vervulling. Dankzij diezelfde liefde of ex-geliefde eigenlijk waarvoor ik Friesland achter me liet. Wat bleek? Amsterdam was net wat ik nodig had. Even lekker anoniem zijn. Als je daar zin in hebt. Want als je behoefte hebt aan drukte en mensen om je heen, zit je daar ook goed. Trots als ik was, fietste ik langs de grachten, verdwaalde ik in de vele straatjes van de Jordaan en genoot ik van alles dat het stadse leven te bieden had. Beleefde ik bijna een soort tweede jeugd, hoewel ik nog ‘maar’ dertig was.
Tot de liefde zich weer aandiende. Me terugfloot naar het Friese land. En waar de liefde gaat, daar ga ik. Maar misschien had ik er stiekem ook een beetje naar terug verlangd. Naar die liefde, maar zeker ook naar het platteland. Daar was ik me alleen absoluut niet bewust van. Het kostte een wereldreis van zo’n acht maanden met die liefde om erachter te komen dat wat echt thuis is, niet gebonden is aan een plek. Immers: Home is where the heart is. Dat hart, dat heeft z’n plek inmiddels wel gevonden. En dat huis… dat staat middenin het dorp.
Femke
Sinds februari 2015 heeft Femke een maandelijkse column in De Stienser, het huis-aan-huis-blad van de Noordwesthoek van Friesland. De Stienser verschijnt iedere week op zaterdag in een oplage van 28.000 exemplaren.