Plaatjes, ik heb ze. Best wel veel. Nee, niet de dinoplaatjes van Freek. En ik bedoel ook niet de plaatjes die manlief zo mooi kan schieten. Ik bedoel de plaatjes in mijn hoofd. Beelden waar ik of heel blij of juist heel verdrietig van kan worden. Hoe zit dat? Waarom blijft het ene plaatje langer in je hoofd zitten dan het andere?
Het schijnt dat ons geheugen de hele dag aan het nadenken is. Goh joh, verrassend. Ik dacht altijd al, waarom stopt die gedachtegang bij mij nooit. Verwoede pogingen tijdens de wekelijkse yogales om mijn gedachten uit te schakelen en nu blijkt dat dit eigenlijk haast onmogelijk is. En als ik dan eindelijk denk: ‘hé, volgens mij denk ik nu al een hele tijd aan niets’, word ik me daar zo bewust van dat die hersenen bijna gelijk weer aan de gang gaan. Doe je dan je best voor.
Hoe kan het dat een blije gebeurtenis of juist een verdrietige situatie langer blijft hangen? Dat komt door je emoties. Weer zo’n verrassende conclusie. Iets dat een bepaalde emotie oproept, wordt door je hersenpan als belangrijker gezien dan een emotieloze ervaring. Trouwens, hele erge dingen (dus ook ‘enge plaatjes’) worden nóg beter vastgelegd. Alsof je hersens je willen waarschuwen: ‘pas op hoor, dit wil je in de toekomst niet nog eens meemaken!’ Jammer dat vervelende beelden langer in je hoofd blijven zitten dan mooie.
Toch heb ik best leuke plaatjes daarboven zitten. Niet alleen bijzondere herinneringen waarnaar ik soms met enige weemoed terugkijk, maar ook toekomstplaatjes. Van hoe het eruit zou kunnen zien. Hoe ik zou willen dat het eruitziet. Meestal word ik daar vrolijk van, geeft het me een goed gevoel. En soms maakt het me verdrietig, bang en onrustig. Waarom? Omdat ik iets dat me heel mooi lijkt zo graag wil, dat diezelfde wens me tegelijkertijd een beetje angstig maakt…
Maar laat je vooral niet tegenhouden door angst als het om dromen en wensen gaat. Juist niet. “Have big dreams, you will grow into them.” Zoiets. Ik ben alleen nooit zo’n dromerig type geweest. Ik zie mezelf meer als een nuchtere ziel. Eentje met niet al te gekke dromen. Ik heb namelijk ‘alles’ al. Ben een tevreden mens. Niet dat ik niks meer te wensen heb. En ik kan ook best gelukkig worden van oppervlakkige zaken zoals internetshoppen die een soort van kort geluksgevoel opleveren.
Uiteindelijk ga ik voor geluk op de lange termijn, en op dat vlak heb ik heus nog wel wat te wensen. Wanneer er weer eens een mooi plaatje of een ‘wild’ idee in mijn hoofd groeit, moet ik daar iets mee. Wil ik daar iets mee. Het blijft dan in mijn gedachten tot… ik het soms toch weer loslaat. Maar heel soms komt een wens ineens zomaar uit. En het is misschien niet zo bescheiden maar… mag ik dat dan voor mezelf wensen?
Sinds februari 2015 heeft Femke een maandelijkse column in De Stienser, het huis-aan-huis-blad van de Noordwesthoek van Friesland. De Stienser verschijnt iedere week op zaterdag in een oplage van 28.000 exemplaren.