Delen. “Zo splitsen dat ieder zijn deel krijgt: eerlijk delen.” Aldus het standaardwerk voor de Nederlandse taal: de De Dikke Van Dale. Voor mij heeft het hele begrip van delen een compleet nieuwe dimensie gekregen sinds de intrede van social media als Facebook, Twitter en Instagram. Wanneer je nu zegt dat je iets met een ander hebt gedeeld, gaat dat immers meestal niet om een stuk brood ofzo. Nee, het is meer zoals diezelfde Van Dale het woord ook omschrijft: “in de vreugde delen”.
Nu deel ik mijn vreugde graag met anderen. Ik schreef er al eens eerder over: de wereld door een roze bril. Mijn roze bril. Want wie zit er te wachten op mijn sores. Niemand toch? Ik heb ze heus wel hoor. Ik ben ook maar een mens. Toch heb ik meestal – uitzonderingen daargelaten – niet de behoefte om dat allemaal maar te delen met anderen. En wanneer ik dat dan wel doe, is het inderdaad vaak ‘goed’ nieuws. Of een artikel van het een of ander dat mijn interesse heeft. Dan voel ik wel eens de noodzaak om dat te tentoonspreiden. Ik hou zelf overigens ook het meest van vrolijke, grappige, luchtige of ontroerende berichtjes. Wil ik verdriet, ellende en oorlog? Dan kijk ik wel naar het nieuws. Of lees ik de krant.
Nu vind ik tegelijk dat wanneer je dan toch actief meedoet aan al die social media-toestanden, je ook niet hypocriet moet zijn. Dan weet je dat er veel pulp voorbij komt. De kunst is om dat te filteren. Kortom: gewoon niet kijken. Het is namelijk een keuze hè. Je hoeft het niet te zien. Niemand heeft jou verplicht om een Facebook-account aan te maken.
Toch worstel ik er zo nu en dan heus mee. Wel of niet delen? En waarom deel ik dingen überhaupt via die virtuele kanalen? Waar komt die drang – want zo voelt het soms echt – vandaan? Ik heb er geen antwoord op. Het zal wel iets menselijks zijn. Aangezien zo’n beetje iedereen het doet.
Terug naar de betekenis van het woord delen. Sinds ik moeder ben van een peuter, is er namelijk nog een dimensie bij gekomen: “Samen spelen, samen delen.” Oftwel, komt er iemand bij jou thuis spelen, dan deel je je speelgoed met diegene. En ik merk dat onze dochter daar soms best wat moeite mee heeft. Stiekem snap ik dat wel. Best irritant dat iemand zomaar met z’n tengeltjes overal aan zit, zonder te vragen. Hoewel het natuurlijk niet zo gezellig is wanneer het ineens blèren is om een blokfluit die normaal in het verdomhoekje ligt maar die in de handen van een speelkameraadje ineens hét belangrijkste stuk speelgoed is dat ze bezit.
Tja, delen. En bezit. Hoe belangrijk is het eigenlijk? Ik weet één ding zeker. Mijn belangrijkste ‘bezit’ is diezelfde peuterdochter. En ja, dat deel ik graag met anderen.
Sinds februari 2015 heeft Femke een maandelijkse column in De Stienser, het huis-aan-huis-blad van de Noordwesthoek van Friesland. De Stienser verschijnt iedere week op zaterdag in een oplage van 28.000 exemplaren.