Een potje voetbal op z’n tijd kan ik best waarderen. Maar alle randverschijnselen van voetbal… Ik bedoel, de definitie van het woord hooligan alleen al: gewelddadige jongeren, met name gewelddadige voetbalsupporter. Aldus de Dikke van Dale. Oké, ik doe het grootste deel van de voetbalminnende mannen onder ons nu tekort. Niet iedere voetbalsupporter is een hooligan. Of wacht. Niet iedere hooligan is een man. Eh… nou ja, laat maar.
Nee, dan de voetballende medemens. Of man eigenlijk. Specifieker: de amateurvoetballer. Die van 35-plus. Oftewel, mijn echtgenoot. (Die is trouwens 40-plus maar dat terzijde.) Hartstikke leuk hoor, dat hij weer is gaan sporten nadat zijn glorieuze (ahum) carrière in de handballerij vorig seizoen op z’n eind liep. Sporten op zich moedig ik echt wel aan. En ik mag niet te hard schreeuwen want officieel sport ik zelf niet eens. Hoewel yoga toch echt wel iets meer is dan alleen maar wat simpele rek- en strekoefeningen en een paar minuten mediteren. En een peuter van drie de halve dag rond sjouwen mag je ook haast als gewichtheffen beschouwen. Maar goed, het gaat hier niet over mijn sportieve bezigheden.
Manlief besloot dus van handbal over te stappen naar voetbal. Nogmaals, te gek dat je wilt blijven sporten, ondanks je 40-plus. Respect. Maar echt, wanneer je na wedstrijd nummer één meteen mekkerend thuiskomt met een zogenaamde knieblessure (die de week erop als sneeuw voor de zon verdwenen bleek maar dat terzijde) en dit vervolgens uitmelkt tot en met… “Straks kan ik nooit meer voetballen!” Zucht. Vermoeiend. Onze peuter van drie kan ook zo lekker dramatisch doen om niks. Next: iets met zijn hak die een trap had gehad en dus blauw werd en een enkel die best wel dik leek. Mekkerdemekkerdemekker. Zucht. Gaap.
En dan heb je ook nog zoiets als de zogenaamde derde helft. Niet bekend? Korte gezegd: bij het voetbal heb je een eerste en een tweede helft waarin er gevoetbald wordt. Daarna volgt er niet zelden een derde helft, die in grote lijnen op de eerste en tweede helft lijkt. Iedereen begint fit en vol goede moed om aan het eind, vaak uitgeput, de aftocht te blazen. Op zich allemaal prima. Sociaal doen enzo. Belangrijk voor het teamgevoel. Bla bla bla. Maar dat die derde helft in de regel langer duurt dan de hele wedstrijd…
Eerlijk, vraag mijn voetballende man maar na, ik ben niet zo heel moeilijk. Sterker, ik word wel eens te easygoing genoemd als het om bepaalde zaken gaat. Dus wanneer diezelfde man op tijd – want geen derde helft – thuiskomt van een uitwedstrijd en haast teleurgesteld maar tegelijkertijd met een vette knipoog verkondigt ‘want dan heb je nog iets aan je dag’… kan ik alleen maar gniffelen. Fijn dat je er weer bent hoor. En vanavond lekker met de zere pootjes omhoog voor Studio Sport. Ik vind alles best. Zolang ik daarna maar Heel Holland Bakt mag kijken.
Sinds februari 2015 schrijft Femke een maandelijkse column voor De Stienser, het huis-aan-huis-blad van de Noordwesthoek van Friesland. De Stienser verschijnt iedere week op zaterdag in een oplage van 28.000 exemplaren.