Op school doet ze het goed en vindt ze het leuk. Wanneer ze bij anderen speelt is ze hartstikke braaf. Los van de normale kleuterperikelen zullen we maar zeggen. Ook van opa en oma’s hoor ik niet heel gekke dingen. Maar hier thuis, bij haar eigen vader en moeder… We hebben geen behangmaar man, wat verlang ik daar soms naar. Wat? Soms denk ik, waar is het kolenhok?!
Je begrijpt, we zitten middenin de malaise die we voor het gemak maar even de kleuterpuberteit noemen. Geen idee of dat een officiële fase is. Hier is ‘ie in ieder geval dik aan. Brutaal zijn. Grote mond hebben. Grenzen opzoeken. Het zal er allemaal bij horen maar wat is het vermoeiend!
Gelukkig doen die andere ouders ook maar wat. Tenminste, dat krijg ik vaak terug wanneer ik mijn ei zo nu en dan drop bij lotgenoten. Blikken van herkenning krijg ik dan. Beamende knikjes. Hier en daar wat medelijden. Maar wat mij echt goed doet: de minstens zo erge of nóg ergere ellende. Ha! Ons kind is niet abnormaal maar simpelweg lastig en ongehoorzaam. Oh, en soms ronduit strontvervelend.
Nog zoiets. Scheldwoorden. Die heeft mevrouw ook ontdekt. Ze heeft zelfs een paar favorieten. En die knalt ze er dan te pas en te onpas uit. Ongecontroleerd, zonder duidelijke aanleiding of reden. (Hoewel dat eigenlijk geen excuus zou mogen zijn, hooguit een verklaring.) Soms lijkt het bijna dwangmatig. “Het zit gewoon in mijn hoofd, ik weet ook niet waarom ik dat zeg.”
Er kwam een punt waarop ik ben gaan googlen op Gilles de la Tourette. Na hier eerst nog grapjes over te hebben gemaakt. Maar dit is een serieus syndroom dus zo grappig is het niet. Bij deze ziekte gaat het vooral om ongecontroleerde spierbewegingen en het maken van geluiden, zogenaamde tics. Echter, tijdens mijn onderzoekje kwam ik erachter dat Tourette vaak onterecht als synoniem wordt gebruikt voor een andere aandoening genaamd coprolalie; een tic of dwanghandeling waarbij men vloekt of schuttingtaal gebruikt. Letterlijk vertaald: poep praten. Geen grap.
Je kunt je voorstellen dat ik heel even dacht mijn kind in dit hokje te kunnen stoppen. Maar ik hou niet zo van hokjes en er zijn natuurlijk allerlei andere verklaringen voor dit soort kleutergedrag. Er is genoeg onderzoek naar gedaan en er zijn talloze zelfhulpboeken over geschreven. Wij proberen het toch maar op de ouderwetse huis-tuin-en-keukenmanier: duidelijke ‘regels’ en grenzen stellen en daarin consequent zijn. Ik geloof er inmiddels (na allerlei andere goedbedoelde tactieken) heilig in dat dit zijn vruchten gaat afwerpen. The sooner the better…
Voor de duidelijkheid en laat daar geen twijfel over bestaan, we zijn dol op dat kind. Ze is vrolijk en ja, best pittig. Er zit een goed hoofd op en ze heeft een lekker bekkie. En als we haar vragen of ze een mooi leven heeft, antwoordt ze volmondig ‘ja!’ We doen dus wel íets goed.
De column van Femke verschijnt sinds 2015 iedere maand in De Stienser, het huis-aan-huis-blad van de Noordwesthoek van Friesland dat iedere week in een oplage van 28.000 exemplaren uitkomt.