Er is iets heel geks aan de hand met de tijd. Naarmate ik ouder word, lijkt ‘ie sneller te verstrijken. En dat terwijl er nog steeds (maar) 24 uren in een dag zitten. Toch voelt het alsof het klokje sneller tikt. Nog vervelender: ik ben me daar soms akelig bewust van. Doe ik zo m’n best in het moment te leven, carpe diem enzo. Kijk ik naar die klok en bekruipt me het gevoel dat ik… tijd verspild heb.
Soms zou ik gewoon wel eens willen roepen: stop de tijd! Maar dat gaat dus niet. Helaas. Hoewel… Zou je zonder het begrip van tijd nog wel kunnen waarderen wat je hebt? De manier waarop wij mensen tijd waarnemen heeft toch zeker meer dan alleen een praktische functie? Ik weet nog dat mijn moeder vroeger zei dat je het beste op het hoogtepunt naar huis kon gaan. Als puber vond ik dat natuurlijk belachelijk en wilde ik als ik uitging om wat voor reden dan ook tot sluitingstijd blijven. Liefst tot ik letterlijk de tent uitgeveegd werd. (En dat gebeurde dan ook regelmatig.)
Het duurde een paar jaar tot ik het advies van mijn o zo wijze moeder begon te begrijpen. Want inderdaad, op een bepaald moment is het voorbij. Dan weet je, of beter, voel je dat het over is. Dat het tijd (daar is ‘ie weer) is om naar huis te gaan.
Tijdsbesef is wat dat betreft een heel persoonlijk ding. Eenieder kan dat anders ervaren. Een dag duurt soms heel lang. Zo lang dat je je afvraagt of er misschien ineens toch meer dan 24 uur in zitten… Er zijn ook van die dagen die voorbij lijken te vliegen. Zonder dat je het door hebt. En dat zijn vaak de leukste. Want als het leuk is, gaat de tijd gek genoeg ook vaak sneller. Kul natuurlijk, dat weet iedereen. Maar toch voelt het zo. En dat is het ‘m dus. Tijd is ook een gevoelskwestie.
Dieren hebben hier geen last van. Zij hebben namelijk geen besef van tijd. Zij kennen alleen het nu. Lijkt me heerlijk! Doe mij dat. Wij mensen beginnen ook zo. Als ik kijk naar die kleuterdochter van ons, denk ik wel eens: hou vast dat gevoel. Zo lang als je kunt. Zij leeft nog zo vanuit haar oerimpulsen. Ik wil het en ik wil het nu. Kan me niet schelen wat jij ervan vindt maar ik zal het krijgen. Nu dus. Niet? Dan zet ik het keihard op een brullen en krijg ik vast alsnog mijn zin. (Met de kanttekening dat ik diezelfde kleuter op dat soort momenten graag op de kop in de prullenbak zet hoor.)
Maar wij mensen zijn ons dus juist heel erg bewust van tijd en van verleden en toekomst. Daardoor weten we ook dat we ooit dood zullen gaan. En dat vindt haast niemand een leuke gedachte… Ik zou wanneer mijn tijd is gekomen (bij voorkeur als ik een heel oud ‘wyfke’ ben) graag willen zeggen: ik had de tijd van mijn leven. Het enige advies dat ik daarom nu aan mezelf geef is: pluk de dag. Misschien kun jij daar ook wat mee?
De column van Femke verschijnt sinds 2015 iedere maand in De Stienser, het huis-aan-huis-blad van de Noordwesthoek van Friesland dat iedere week in een oplage van 28.000 exemplaren uitkomt.