Direct contact

06 19 184 765

06 19 384 028

info@verwoordinbeeld.nl

Column: Sportbilly

Sporten doe je niet voor je lol. Oké. Da’s niet waar. Soms is het een noodzakelijk kwaad. En heel heel soms beleef je er heus plezier aan. Dit is hoe ik er tot een aantal maanden geleden over dacht. Begrijp me niet verkeerd. Niks mis met een beetje lichaamsbeweging. Op wat voor manier dan ook. Maar dan liefst zo ongedwongen als mogelijk. Beetje fietsen of wandelen door de natuur. Geen gesteun en gekreun in de sportschool voor mij. Dat nooit. Nou ja, nooit. Ik verdwaalde er tijdens mijn puberteit al eens. En halverwege m’n twintiger jaren deed ik nog een poging. Geen succes.

 

Maar… er is een nieuwe ik opgestaan. Een sportieve ik. En daar ben ik haast een beetje trots op. Je moet je voorstellen dat beweging voor mij bestond uit wat fietstochtjes tussen dorp en supermarkt (in dat andere dorp om de hoek) en soms naar de stad. Die paar kilometers zetten natuurlijk geen zoden aan de dijk. Hetzelfde geldt voor de mierespiertjes in bijvoorbeeld mijn armen. Ik had nooit te klagen over die bungelende ‘kipfiletjes’ op m’n bovenarmen. Die heb ik gewoon niet. Jeuij. Maar daar was dan ook alles mee gezegd. Krachttraining bestond voor mij hoofdzakelijk uit het optillen en meezeulen van mijn kind. Nu zij een volwassen kleuter is, wordt dat ook steeds minder. Conclusie: er moest iets gebeuren.

 

Oh wacht. Ik vergeet de weegschaal. (Vreselijk ding. Belachelijke uitvinding. Moet je ermee?) Jarenlang riep ik overtuigd van mezelf: “Het gaat niet om het getalletje. Als je maar lekker in je vel zit.” Bla bla bla. Nu sta ik daar nog steeds achter hoor. Dat is het niet. Maar er is een grens. En toen die bereikt was, begonnen er wat alarmbellen te rinkelen. Wellicht had dat andere getal er ook iets mee te maken? The Big 40 die met rasse schreden nadert. Want ook daarvan roep ik heel nuchter dat het me niks doet. It’s just a number. Is natuurlijk niet helemaal waar. Goed. Da’s weer een ander verhaal.

 

Terug naar mijn lichamelijke toestand. Ik moest gewoon echt in beweging komen. Die drempel over en gaan. Nu had ik wat mentale hulp in de vorm van een goede vriendin. Eentje die een beetje in hetzelfde schuitje zat wat betreft diezelfde getalletjes. Zij gaf mij bijna letterlijk een schop onder m’n kont. “Kom nou eens met je luie reet van die bank af!” Waarvoor dank. Want deze stijve plank (zelfs mijn wekelijkse yogales kon daar niets aan veranderen) is nu een blije sportbilly.

 

Zo blij dat als ik even niet sport, ik het zelfs ga missen. Ik zal het je sterker vertellen. Nu ik een paar weken uit de running ben geweest vanwege allerlei slechte excuses, roept mijn lichaam haast: ‘beweeg mij, alsjeblieft!’ En dus beweeg ik. Zo vaak en zo veel ik kan. En heus niet alleen in de sportschool.

 

De column van Femke verschijnt sinds 2015 iedere maand in De Stienser, het huis-aan-huis-blad van de Noordwesthoek van Friesland dat iedere week in een oplage van 28.000 exemplaren uitkomt.

Ieder kwartaal in je mailbox:

  • toffe producties
  • fijne samenwerkingen
  • de blog van Femke