Direct contact

06 19 184 765

06 19 384 028

info@verwoordinbeeld.nl

Column: Let it gooooo…

Voor een controlfreak als ik is loslaten best een dingetje. Dus als iemand tegen mij zegt ‘joh, laat het los’, denk ik wel eens ‘makkelijker gezegd dan gedaan’. Hetzelfde geldt voor uitspraken als, ‘geniet van het moment’ enzo. Echt, ik doe mijn best van carpe diem mijn levensmotto te maken en ik vind dat ik aardig op weg ben. Maar er zijn van die situaties…

 

Zit je te genieten van een prachtige fietstocht, zonnetje op je gezicht, geen zuchtje wind. Begint die kleuter achterop na vijf minuten al te mekkeren: “duurt lang, wanneer zijn we er?” Yo gast, jij zit daar heerlijk op je luie kont terwijl ik hier alle kilometers maak hè. En je prikt ook nog eens de hele tijd met je knokige knieën in mijn billen. Even dimmen dus. Een paar kilometer verder: “mama, stop!!!” Watskeburt?! “Doekje!” Ja wat doekje? In normale mensentaal graag. “Mijn doekje is gevallen.” (Voor de tigduizendste keer!) Oké, koesdoek gaat nu in de tas, Poehee. En we fietsen weer verder. “Ik heb doooooorst!” Ja dus en toen? “Mama, mag ik wat water?” Tuurlijk kind. Etcetera etcetera etcetera.

 

Loslaten is een kunst. Eentje die ik overigens steeds beter onder de knie krijg. Mijn advies: keep calm. Je kunt ook ouderwets tot tien tellen. Of tot twintig, indien nodig. Maar echt: geen paniek. Heeft niemand wat aan. En een heel praktische tip voor situaties zoals die hierboven: zoek afleiding. “Wat een grote meeuw! En moet je zien, hij heeft een krab in z’n snavel!” Dieren doen het sowieso vaak goed. (Bij kleuters dan. Geen idee tot welke leeftijd dit werkt…) “Aaaah, kijk eens naar die schattige schaapjes op de dijk. Waarom zou die ene een rode stip op z’n bips hebben?” Goed, u begrijpt wat ik bedoel. Zolang je ‘het‘ maar bezighoudt. Kost soms wat creativiteit maar geloof me, it’s worth it. Zie het als een leuke uitdaging. En soms, heel soms, is het dan ineens zomaar tien hele minuten stil…

 

Nu moet je niet denken dat het altijd kommer en kwel is. Heus niet. Zeker niet. Juist niet. Au contraire. Heel vaak zit datzelfde kleutermonster zingend achterop. Gaat het ineens van “woep woep, its de sound of de polies!” Zing ik schaamteloos en keihard mee en hebben we samen de dikste lol.

Brengt me bij mijn laatste tip en ook haast een levensmotto op zich: altijd blijven lachen. Jup, net als Bassie. Werkt als een tierelier. Niet in alle gevallen, dat moet gezegd. Tand door de lip of geschaafde knie. Niet leuk. Dus niet lachen. Maar, in de meeste gevallen is humor hét medicijn. Nu moet je zeker niet alles altijd maar weglachen. Gewoon een beetje relativeren. En dat helpt dan weer heel goed bij dat loslaten.

 

Daarover gesproken… Dit is mijn voorlopig laatste verhaal voor De Stienser. (Niet huilen! Wat zei ik nou?) Mijn plekje hier wordt tijdelijk overgenomen door een best wel talentvol type. Een manspersoon overigens. Maar dat gaat hij zeer zeker goed maken met mooie verhalen. Zonder gekheid. Veel leesplezier gewenst met zijn kijk op de wereld!

 

De column van Femke verschijnt sinds 2015 iedere maand in De Stienser, het huis-aan-huis-blad van de Noordwesthoek van Friesland dat iedere week in een oplage van 28.000 exemplaren uitkomt.

Ieder kwartaal in je mailbox:

  • toffe producties
  • fijne samenwerkingen
  • de blog van Femke